Τα χρόνια πέρασαν και η σχέση αναπτύχθηκε. Από τον στρατό και τα δέκα χρόνια στο Λονδίνο, μέχρι την επιστροφή στην Ελλάδα και τον «Καφενέ» της Τετάρτης, όπου μια παρέα από ερασιτέχνες εραστές της μουσικής, βρισκόμασταν και γρατζουνούσαμε κιθάρες, μπουζούκια, σαξόφωνα, μπαγλαμάδες, κρουστά και ό,τι άλλο μας βρισκόταν εύκαιρο. Συνήθως στο σπίτι για να είναι και το πιάνο παρέα, αλλά ενίοτε και για μικρές παρέες σε ταβέρνες της γειτονιάς που μας έκριναν με επιείκεια, υποβοηθούμενοι και από αρκετές ποσότητες «βαρελίσιου».

Και ξαφνικά ήρθαν όλα. Όλα μαζί. Η ποίηση, οι ενορχηστρώσεις, οι διασκευές, οι πειραματισμοί, τα στιχάκια, τα στούντιο, τα Φώτα Σκιάς, η Δασκάλα στο Μουσικό Παράθυρο, οι sold out παραστάσεις στο Γυάλινο, οι μελωδικές γραμμές που με κατέτρεχαν στη μέση της νύχτας και που δεν ησύχαζαν αν δεν τις εναπόθετα μουρμουριστά στο «κασετοφωνάκι» του κινητού μου, ο Άγγελος ο Σφακιανάκης του Μικρού Ήρωα, ο Νίκος ο Παπαδόπουλος του Soundflakes και ένα σωρό σπουδαίοι καλλιτέχνες. Όλοι μαζί.