Μάζεψα ήρωες σε αυτή τη μουσική συνάντηση. Παιδικούς μου ήρωες όπως ο Γιάννης Κούτρας και η Αιμιλία Σαρρή.
Όταν το 79’ τους άκουγα πεντάχρονος στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου μας (ξανά και ξανά),
ούτε που φανταζόμουν πως θα κατάφερνα να τους (ξανά) φέρω μαζί, για να πουν τα τραγούδια μου.
Ήρωες του παρόντος, όπως η μοναδική Πέννυ Μπαλτατζή, που συνδυάζει χάρη και δυναμική όπως καμία άλλη ερμηνεύτρια της γενιάς της, ο αφοπλιστικά ευαίσθητος αλλά ταυτόχρονα άμεσος Θοδωρής Κοτονιάς,
ο Κρητικός ροκάς Μιχάλης Κακέπης και ο Παντελής Θεοχαρίδης με αυτή τη φωνή
που μοιάζει να πατάει σε πυλώνες που κρατούν τη γη στη θέση της. Ήρωες από το μέλλον, όπως ο φέρελπις φίλος και συνεργάτης Γιάννης Γεωργάνος, που έντυσε τα τραγούδια μου με το πάθος της νιότης και το βάθος του συναισθήματος και η Μαρία Αλαμανή-Ναθαναηλίδου, που επέδειξε στιβαρότητα και ανάστημα πολύ πέραν της ηλικίας της. Και στους μουσικούς όμως, καμία έκπτωση δεν έγινε. Από το μπουζούκι και το πιάνο μέχρι τα βιολιά, τα κρουστά και το ακορντεόν, δεν έχω παράπονο, παρέλασαν μόνο μυθικά πλάσματα.
Μερικούς τους έκανα εγώ ήρωες, ή έγιναν αναγκαστικά, για να με αντέξουν.

Ο παραγωγός μου Άγγελος Σφακιανάκης, που ένας Θεός ξέρει γιατί μετά από τόσες δεκαετίες τόσο πετυχημένης πορείας, ασχολήθηκε με «έναν ψυχολόγο που ήθελε να βγάλει έναν δίσκο». Η δασκάλα μου, Κατερίνα Νικολούτσου, που είχε την καλλιτεχνική επιμέλεια και κατάφερε να συντονίσει τα ασυντόνιστα. Ο ηχολήπτης, ενορχηστρωτής, κιθαρίστας Νίκος Παπαδόπουλος που μου έκανε συντροφιά και όλα τα χατίρια ενώ κατάφερε ταυτόχρονα να απογειώσει όλα τα κομμάτια ανεξαιρέτως. Και τέλος, ο Άγιος Βασίλης των Τραγουδιών, που κάθε λίγο έρχεται στον ύπνο μου και φυτεύει μελωδικές γραμμές και αρμονίες, για να ντύσω τα ποιήματα και τους στίχους μου.



Όλοι αυτοί οι ήρωες βρίσκονται πίσω από την πρώτη μου δισκογραφική δουλειά.

Φώτα Σκιάς, λοιπόν. Στην γραμμή του ορίζοντα.

Β.Α.